یاسین بروکی میلان - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
سعید خدایاری شوطی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه تبریز

انسانها برای ارضای نیازهایشان با یکدیگر تعامل اجتماعی دارند. در اصطلاح جامعهشناسی به مجموعهای از انسانها که با هم تعامل اجتماعیدارند، جامعه گفته میشود؛ آموزش و پرورش هم یکی از نهادهای کهن جامعه است. که آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان بعد از نهادخانواده در مدرسه صورت میگیرد که مدرسه مکان آموزشی است که برای آموزش دانشآموزان تحت رهبری معلمان طراحی شده است کهمیتواند از جنبههای مختلف بر آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان تاثیر مثبت و منفی داشته باشد. یکی از تاثیرات منفی که همین نهاداجتماعی میتواند داشته باشد القای حس حقارت در کودکان و نوجوانان است. حس حقارت هم جزء آن دسته یادگیریهایی است که در برنامهاز جمله احساس هایی است که تقریبا تمامی افراد با شدت و ضعف « احساس حقارت » درسی پنهان آموزش و پرورش اتفاق میافتد. در نتیجهبا آن درگیر هستند. این احساس از یک سو، گرانبهاترین انگیزهای است که انسان را وادار میکند تا به تکامل خویش و راهکارهای رسیدن بهکمال بیندیشد تا آنجا که مبنای حرکت و موجب گذر از کهتری به مهتری میگردد و از سوی دیگر، می تواند نقشی مخرب و ویرانگر داشتهباشد و به صورتی دردناک در وجود فرد رسوخ یابد و به جای حرکت و گذر به مهتری، موجب رفتارهای نامطلوب و غیرعادی شود. احساسحقارت همچون سکه دو رویی است که یک روی آن ارجمندی انسان را در پی دارد و روی دیگرش سقوط او را. بنابراین، موفقیت و عدمموفقیت انسان وابسته به چگونگی مواجهه با احساس حقارت است. بنابراین جامعه و در راس آن مدارس از طریق برنامه درسی پنهان خود می-توانند در القای حس حقارت در کودکان و نوجوانان نقش داشته باشند.

جامعه، احساس حقارت، کودکان و نوجوانان