تاملی بر الگوی مناسب برنامه ریزی درسی برای ایجاد اشتغال

عدم موفقیت دانش آموختگان در تصدی شغل مناسب، از جمله موضوعاتی است که دهه های اخیر همواره مورد انتقادی جدی مسوولان و صاحبنظران بوده است. در تحلیل علل این معضل اجتماعی، دیدگاه های مختلفی وجود دارد، برخی عدم صلاحیت و تخصص دانش آموختگان را به عنوان عامل اصلی معرفی می کنند، برخی اقتصاد مونتاژ و بازار کار ناسالم را مقصر میدانند و برخی سرعت تغییرات و تحولات دانش و فناوری در جهان امروز را. دسته اخیر معتقدند سرعت گرفتن دگرگونی های اقتصادی، اشاعه تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات و متحول شدن مشاغل، مهارت ها را به سرعت بی ارزش می کند و لذا اموزش ها نمی تواند همچون گذشته معطوف به یک شغل باشد، بلکه لازم است پرورش مجموعه ای از صلاحیت های پایه ای و مشترک مورد نیاز بازار کار ، نظیر: انعطاف پذیری فکری، مسوولیت پذیری، مهارت های ارتباطی، مخاطره پذیری ، ارزش گذاری برای کار ، سخت کوشی و کارآفرینی را مورد توجه قرار دهد. در این مقاله ضمن بررسی و نقد رویکردی های برنامه ریزی برای ایجاد اشتغال، شامل روکرد حرفه آموزی، رویکرد یکپارچه سازی آموزش عملی و نظری، و رویکرد پرورش صلاحیت ها و مهارت های پایه، به مزایای رویکرد اخیر اشاره شده و تناسب آن با ویژگی های بازار کار در حال تحول دنیای معاصر به بحث گذاشته شده است.