الهام نکونام - کارشناس ارشد طراحی صنعتی، دانشگاه امیرکبیر
وحید چوپانکاره - عضو هیئت علمی دانشکده طراحی صنعتی، دانشگاه تهران

در روزگاری که انسان گستره ی زمین را در انحصار و اختیار خود می دید، هرگز تصور نمی کرد روزی فراخواهد رسید که زمین با همه ی وسعتش برای وی تنگ شده و منابع آن محدود و پایان پذیر باشد. هرگز تصور نمی کرد زمانی خواهد آمد که او به عنوان عامل اصلی آلودگی و تخریب محیط زیست خود شناخته شود. امروزه انسان خود را در دنیایی تولید کننده و مصرف گرا با منابع محدود و رو به پایان می بیند. دنیایی که در آن تولید و مصرف گرایی به یک اصل تبدیل شده و برای آن مقدار زیادی زمان، انرژی، پول و تکنولوژی صرف می شود. بدون آن که به عواقب و تأثیرات مخرب زیستی آن توجه شود. آنچه در این مقاله مورد بازبینی قرار گرفته، فرهنگ مصرف گرایی حاکم بر زندگی انسان است که باعث مصرف بی رویه و فراتر از حد نیاز آدمی شده است و منجر به استفاده ی بیشتر منابع و در نتیجه تولید بیشتر، مصرف بیشتر و ایجاد زباله ی بیشتر می شود. شاید اصلاح الگوی رفتاری مردم و تغییر این فرهنگ نیاز به فرهنگ سازی مجدد و مدت زمانی طولانی داشته باشد. اما نگاه دوباره به محصولات تلویدی که برای این فرهنگ عرضه می شود و اصلاح آنها و بهره گیری از ویزگی های پایداری در تولید ا ین محصولات، می تواند تأثیر به سزایی در نوع مصر، زباله ی تولیدی، بازیافت و استفاده ی مجدد آن داشته باشد. در این مقاله سعی شده تا ابتدا به صورت توصیفی به بیان فرهنگ مصرف گرایی ایجاد شده در میان مردم پرداخته شده و سپس ارتباط مصرف گرایی با توسعه ی پایدار بیان می شود و به دنبال آن به بیان پیشنهاداتی برای تولید محصولات پایدارتر در راستای اصلاحی چند در این فرهنگ و کاهش نتایج مخرب زیست محیطی آن پراخته شده است.

انسان، مصرف گرایی، خطرات زیست محیطی، توسعه پایدار، محصول پایدار