اصالت متن به مثابه مرجع نقد و تفسیر

متن به هر آنچه که مورد تفسیر قرار گیرد ، اطلاق می شود. تفسیر ، فهم مفسر است از متن . اما ، این فهم ، نامحدود ، دلبخواهی و مبتنی بر خواست و طلب و سلیقه مفسر نیست . متن به فهم و تفسیر مفسر شکل می دهد . اگر متن به طور مطلق تابع ذهنیت مفسر شود ، فاقد مرکزیت معنایی خواهد شد و با هر رویکردی می توان از آن معنایی دریافت کرد و تفسیر ، دامنه ای نامحدود پیدا می کند و بازی ای بی انتها در جریان تفسیر متن شکل می گیرد. «بارت» (1980-1915) Barthes, Roland. و «دریدا» (2004-1930) Derrida, Jacques با نظریه «مرگ مؤلف» و «مرکززدایی» از آنچه که «معنای مرکزی متن» نامیده می شود، تفسیر را در انحصار مفسران قرار داده اند. متن ، موجودی منفعل در برابر مفسر نیست بلکه ابژه ای تأثیرگذار است. هدف تفسیر ، کشف معنی متن یا نیت آفریننده متن است نه تحمیل ذهنیت مفسر بر متن. هنر مفسر در تفسیر ، آن است که طریقی ابداع کند تا ماهیت متن (زیبایی صورت و معنی ) در گفتار یا نوشتار منعکس شود . تفسیر و نقد در جنین طریقی یگانه خواهد شد . چنانچه مفسر تابع متن بوده و نسبت به متن مفتوح باشد ، متن در تفسیر مفسر ظهور پیدا می کند. تکثر معانی از کیفیت بافت متن نشأت می گیرد . هر تفسیری ، کشف معنایی از معنی مرکزی متن است. تفسیر ، هم سنخی تفکر است با آنچه که در متن ظاهر می شود.

Keywords:

متن , فهم , تفسیر , نقد , مفسر , ذهنیت , هرمنوتیک , معنی , معنی داری , مؤلف