ماهیت دیالکتیک آثار هنری در آراء سنت آگوستین

اینکه هنر واجد حقیقت است یا نه ، موضوعی است که پیشینه آن به دوران کهن رسیده ، و امروزه نیز مناقشات متعددی پیرامون آن وجود دارد. در این میان ، دیدگاه آگوستین ، فیلسوف اواخر دوران باستان و اوایل قرون وسطی ، در این باره هم پذیرش انسانی نسبت به هنرهای بازنمایانه و تجسمی را مدنظر قرار می دهد ، و هم ، راه را برای نقد و تفسیر آثار هنری باز می کند. آگوستین هنرهای تجسمی را در پایین ترین درجه قرار داده ، و آنها را واجد کذب می داند. او با برگذشتن از افلاطون ، بر این باور است که هنرهای بازنمودی درگیر نوعی «کذب اجتناب ناپذیر» هستند؛ آنها به میل خود کذب نیستند ، بلکه بنا بر ماهیت خود ، نمی توانند صادق باشند ؛ در واقع ، وجود یک اثر هنری در همین نیمه غیرحقیقی آن است ، و اگر نتوانیم خود را با این کذب آشتی دهیم ، به سلب تمامی هنر اقدام کرده ایم . در این مقاله از این خصیصه به عنوان «ماهیت دیالکتیک آثار هنری » یاد شده است. به زعم نگارنده نظریه آگوستین نه تنها گامی در خور تأمل در تاریخ نظریه مدرن «خودپایندگی هنر» به شمار می رود، بلکه از آن مهم تر ، وجه کاذب اثر هنری راه را برای تفسیر و دیالوگ با آن گشوده ، و از آنجا که نمود اثر هنری را مدنظر قرار می دهد ، گویی بر شرط وجودی اثر هنری ، یعنی نمود آن ، تأکید می کند.

Keywords:

سنت آگوستین , ماهیت دیالکتیک آثار هنری , حقیقت در هنر , قرون وسطی , دوره باستان