نگاه آیینی به گردشگری ایرانی
Publish place: Manzar Journal، Vol: 1، Issue: 5
Publish Year: 1388
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 884
متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MANZAR-1-5_008
تاریخ نمایه سازی: 5 آبان 1393
Abstract:
گردشگری آیینی حاصل پیوند سفر با فرهنگ است. سفری که به واسطه آن انسان موفق به کشف آیینها، اعتقادات و باورهایی میشود که در روح مکان جاری است و ریشه در فرهنگ کهن این مرز و بوم دارد. این آیینها اکثراً وابسته به زمین و مکان هستند، به عبارتی مکان و آیین در قالب یک موجود زنده به حیات خود ادامه داده و میدهند. یکی جسم است و دیگری روح. گردشگری آیینی نوع خاصی ازگردشگری فرهنگی است که آدمی را با اعتقادات و باورهای برخاسته از یک جامعه خاص آشنا میکند. چیستی گردشگری آیینی به همراه بررسی مجموعه «چشم هعلی » دامغان به عنوان یک نمونه موردی حائز اهمیت، هدف از نگارش مقاله ذیل است
Keywords:
Authors
پروانه غضنفری
کارشناس ارشد معماری منظر
شهره جوادی
دکترای تاریخ هنر / استادیار دانشگاه تهران