علی عاشوری - کارشناس ارشدمعماری منظر

حرکت پیاده طبیعی قدیمی و ضروریترین شکل جابجایی انسان درمحیط است که نقش اساسی درادراک محیط و ارتباط با آن دارد درحالیکه به دلیل سلطه اتومبیل برشهرها حرکت پیاده به تدریج نقش طبیعی خود را ازدست داده است ظهورشهرسازی جدید درمحدوده های تاریخی شهرهای ایران شکل جدیدی ازفضای شهری به نام خیابان را به وجود آورد که تعریف و تشخص نادرست آن درساختارشهر آن را به عنصرجداکننده بافت تاریخی و مدرن تبدیل کرد مفاهیمی چون تسلسل فضایی - عملکردی و قلمرو ازاین محدوده ها رخت برست و اولین مکان تجسم و تبلورخاطره تاریخی شهر ازبارخود تهی شد ازانجا که این محدوده ها درشهر فضای گذار ازدوساخت متفاوت فضایی اجتماعی اند ازیک سو نقش مفصل و مرتبه فضایی رادارد و ازسوی دیگر مکانی برای درک مشترک شهرو کسب هویت اجتماعی است دربرخوردبا این پدیده درطول دوسه دهه گذشته نهضت پیاده گستریpedestrianization و توسعه فضاهای پیاده یکی ازسرفصلهای اصلی شهرسازی جهان درطرح های توسعه شهری شده است که درنتیجه آن نه تنها سیمای شهرهایشان عوض شد بلکه تغییرات نوینی درکیفیت زندگی شهری و رفتاراجتماعی و فرهنگی مردم نیز به وجود آمد خیابان های مستعد پیاده درشهرهای کوچک یا بزرگ اغلب با طرح های جامع نابودشده است که باتدوین یک برنامه جامع میتوان هویت این فضاها را درمقیاس سازمان فضای شهر بازیافت نقش آنها را درمقیاس استخوان بندی اصلی محلات تعریف کرد و بامدیریت منظراین فضاها برمبنای منطق بومی و فرهنگی ایران پیوندی با معنا بین ارزشهای قدیم و جدید فضاهای شهری برقرار کرد

انسان ، زندگی شهری ، پیاده راه ، برنامه ریزی منظر