علیرضا عندلیب - دکتری شهرسازی دانشیارگروه شهرسازی ومعماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

نوسازی بافتهای فرسوده شهری در ایران، به دلیل گستردگی فرسودگی بافتها در سطح سرزمین و سانحهخیز بودن آن ازاولویتهای اصلی برنامهریزی و مدیریت امروز کشور است. طی سا لهای مدید، ضعف مدیریتی و اجرایی در نبود دانش مرتبط با نوسازیو ناشناخته بودن تجارب موفق در فضای اجتماعی و سیاسی کشور به تداوم رکود نوسازی منجر شده است. این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی، با تکیه بر تجارب میدانی، به آسیبشناسی و بررسی موانع و محدودیتهای عدم تحقق نوسازی بافتهای فرسوده شهری که عمدتا شامل ساما ننیافتگی و دید پروژ همحور در فضای نوسازی شهری و دید محدود و بخش ینگر در شرایط فعلیکشور است، م یپردازد. در جستجوی راهکار برو نرفت از وضع موجود، به رغم آنکه شهرهای کشور با پهن ههای وسیعی از بافتهای فرسوده مواجه هستند، بزرگترین فرصت آنها همین باف تها است. از این روی اقتضا دارد پدیده نوسازی به عنوان یک ارزش استقراری و استمراری مخاطبین خود را بشناسد، چراکه همین فرصت بزرگ چنانچه در اثر فقدان شناخت علل تأخیر در نوسازیو آسیبشناسی آن و اعمال مدیریتهای سلیقهای در اختیار مخاطبین حقیقی خویش قرار نگیرد، قطعاً در مسیر ضعف تحلیل به ضد ارزش و تهدید تبدیل خواهد شد. یافتههای این مطالعه نشان میدهد فرسودگی در شهر، مولود شرایط و سازمان حاکم بر شهر و توزیع نامناسب فرص تهای برابر در برخورداری از محیط زیست مناسب در هر یک از قطبهای توسعه شهری بوده و توقف روند آن و نوسازی پیشرو و اثربخش در گرو تغییرات کلان، در این گرایشها و کلیه بخشهای مرتبط است.

نوسازی، بافت فرسوده شهری، آسیب شناسی، ایران