زهرا شاه عباس پور - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه علوم و صنایع غذایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین واحد پیشوا،

تکنولوژی بسته بندی باید بین حفاظت فرآورده غذایی با سایر عوامل همچون انرژی و هزینه های مواد، آگاهی اجتماعی و مسائل زیست محیطی و قوانین سخت گیرانه در رابطه با آلاینده ها تعادل برقرار نماید. طبق بررسی های انجام شده، بیش از نیمی از زباله های شهروندان در کشورهای صنعتی را مواد بسته بندی تشکیل می دهند. پلیمرهای سنتزی، پلاستیک ها و سایر مواد اولیه بسته بندی غیر قابل تجزیه باعث آلودگی محیط زیست می شوند. در این میان استفاده از بیوپلیمرهای زیست تخریب پذیر جایگاه ویژه ای دارد. بیوپلیمرها از موادی با منشأ کشاورزی، منابع حیوانی،ضایعات صنعت فرایند مواد غذایی دریایی و یا منابع میکروبی مشتق می شوند. علاوه بر ترکیبات خام تجدید پذیر، مواد تجزیه پذیر زیستی طی فرایند کمپوست توسط میکروارگانیسم ها به ترکیباتی همچون CO2 ، آب، متان و توده زیستی (باکتری ها یا قارچ ها) تبدیل می شوند. اغلب پلیمرهای با منشأ نفتی مانند پلی الفین ها، پلی وینیل ها، نایلون ها وغیره به تخریب بیولوژیکی مقاوم می باشند و پیوندهای کربنی آن ها توسط آنزیم های میکروارگانیسم ها شکسته نمی شوند. آبگریز بودن و سطح کم پلیمرها در مقایسه با وزن مولکولی بالای آن ها، موجب مقاومت پلیمرهای سنتزی به حمله توسط آنزیم های میروارگانیسم ها می گردد. پلیمرهای زیست تخریب پذیر، برخلاف دیگر پلیمرها در محیط طبیعی تجزیه پذیر هستند. در سال های اخیر بیوپلیمرهای تولید شده از پلی ساکاریدها به عنوان جایگزین مناسبی برای پلیمرهای سنتزی بسیار مورد توجه قرار گرفته است.

بسته بندی، بیوپلیمر، زیست تخریب پذیر