بررسی ساختار و اهمیت توسعه اکوتوریسم پایدار در یک منطقه جهت تنوع زیستی آن(مطالعه موردی:شمالغرب ایران،منطقه شکار ممنوع میشوداغ)

توسعه پایدارفرایندی است که طی آن مردم یک کشورنیازهای خود را برمیآورند و زندگی خود را ارتقا می بخشند بدون اینکه ازمنابعی که به نسلهای آینده تعلق دارد مصرف کنند بنابراین توسعه را زمانی پایدار میخوانیم که مخرب نباشد و امکان حفظ منابع اعم ازآب و خاک و منابع ژنتیکی گیاهی و جانوری را برای آیندگان فراهم آورد درتوسعه پایدار اصل این است که منابع طبیعی پایه به گونه ای محافظت شوند که نسلهای آینده دست کم بتواننند به اندازه ی نسل کنونی تولید و مصرف کنند انواع توریسم را باتوجه به عملکرد توریست ها میتوان به پایدار و ناپایدار تقسیم کرد اکوتوریسم پایدار توریسمی است که ازنظر اکولوژیکی پایدار باشد یعنی به نیازهای فعلی اکوتوریست ها پاسخ دهد و به حفظ و بسط فرصت های اکوتوریستی برای آینده بپردازد و به جای صدمه زدن به اکولوژی درجهت پایداری آن تلاش ورزد به این ترتیب درعین حال که ازفرهنگ سوابق تاریخی و نمودهای طبیعی منطقه شناخت حاصل میکند جایگاه اکوسیستم را حفظ و درضمن فرصت های اقتصادی و درامدزایی را برای مردم محلی ایجادمی کند منطقه شکارممنوع میشوداغ که درشمال غرب کشور دراستان آذربایجان شرقی واقع شده است یکی ازمانطقی است که دارای قابلیت های فراوان اکولوژیکی اکوتوریستی و زیستگاهی است این درحالی است که این منطقه علیرغم برخورداری ازجاذبه های طبیعی فراوان نقش اکوتوریسم پایدار جهت حفظ تنوع زیستی آن نادیده گرفته شده است براین اساس هدف این پژوهش شناخت موانع موثر درجذب طبیعت گرد وارایه راهکارهای مناسب برای توسعه اکوتوریسم پایدار درجهت حفظ تنوع زیستی درمنطقه شکار ممنوع میشوداغ می باشد نوع پژوهش کیفی و روش آن توصیفی تحلیلی و میدانی است

Keywords:

توسعه پایدار , اکوتوریسم پایدار , حفاظت تنوع زیستی , منطقه شکارممنوع میشوداغ