شهرداری و ارتقای جایگاه روابط شهروندی در قانون شهرداری ها

رابطه شهروندان و مدیریت شهری از مسائل و موضوعات مهمی است که در حوزه مطالعات و برنامهریزی شهری درسطحی جهانی مطرح شده است. متأسفانه، از این نظر سابقه و ادبیات بومی کشور ما چندان پربار و قابل توجه نیست.اگر مدیریت شهری را شامل فرایندهای سیاستگذاری، برنامهریزی، هماهنگی، سازماندهی و نظارت بر اداره امور شهرو شهرداریها بدانیم و از سوی دیگر نظام حقوق شهری را به مثابه روند قانونمند کردن فرایندهای چندگانه مدیریتشهری و نیز قانونمداری وظایف و تکالیف متقابل شهرداریها و شهروندان محسوب کنیم، میتوانیم رابطه و نسبتمدیریت شهری و حقوق شهروندان را مشخص کنیم. در این میان سهم و نقش قانون شهرداریها که حلقه پیوند و محلاتصال مدیریت شهری و نظام حقوق شهروندی است، بسیار دارای اهمیت است. از نظر اندیشمندان برنامهریزی شهریهمچون هیراسکار، گیلبرت، گایگر و... اهمیت حقوق شهری را باید در تدوین قوانین و مقررات شهرسازی، برنامهریزیو مدیریت شهری و تأثیرات مثبت ناشی از قانونمند کردن زندگی شهری و سایر پیامدهای دگرگون کننده در برنامهریزیو مدیریت شهری جستجو کرد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، ضمن بیان دیدگاههای نظریهپردازانو شهرسازان، به بررسی پیشینه تاریخی اجتماعی قانون شهرداریها و بررسی کلی و محتوایی جایگاه شهروندان درقانون مزبور پرداخته شده است. بهره سخن اینکه در مجموع قوانین شهرداریها، حقوق شهروندی جایگاهی ندارد وهنوز بستری مناسب برای نهادینهسازی شهروندمداری در کشور به وجود نیامده است.

Keywords:

شهروند , حقوق شهروندی , مدیریت شهری , شهرداری