ارسطو یاری حصار
هادی شیرنسب

رشد شهرنشینی در ایران طی دهههای اخیر و افزایش نسبت شهرنشینی در مراکز شهری آن و بهویژه کلانشهرها باعثایجاد مسائل و مشکلاتی در حریمهای شهری شده است؛ حریمهایی که به عنوان پهنههای زیستی طبیعی نقشغیرقابلانکاری در پایداری زیست کلانشهری و سایر حوزههای روستایی اطراف کلانشهرها برعهده دارند. مروری برتجربیات سالهای اخیر در زمینه حل این مشکلات نشان میدهد که رویکردهای قوممدارانه به دلیل حذف و استفادهنکردن از ظرفیتها و سرمایههای اجتماعی جوامع به اهداف ترسیمشده دست پیدا نکردهاند. در این راستا و به منظوربا تکیه بر ابعاد فراموششده در برنامهریزیهای پیشین « شهرداری بهمنزله نهادی اجتماعی » یافتن راهحلی جدید، رویکردمطرح شده است. آنچه مبرهن است، عملیاتی کردن این ایده مستلزم تبیین ابعاد این رویکرد و زوایای پنهان آن است.روش تحقیق در این پژوهش، روش تحلیلی توصیفی است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که حریم کلانشهر تهران باوجود انواع و اقسام چالشها و مسائل اجتماعی، اقتصادی، زیستمحیطی، مدیریتی و قانونی و با وجود برخورداری ازظرفیتهای گسترده اجتماعی، مستلزم اتخاذ رویکرد نوینی است که در آن با تکیه بر توانمندیها و ظرفیتهای درونیجوامع و مدیریتهای محلی، حرکت به سمت توسعه پایدار را آغاز کند و این نیز جز با تکیه بر خواست عمومیسازمانهای مسئول اداره شهر مبنیبر تغییر رویه از تصمیمگیری و برنامهریزی یکسویه و ذهنینگر به برنامهریزیغیرمتمرکز و عینیگرا عملیاتی نخواهد شد.

شهرداری، نهاد اجتماعی، توسعه پایدار، حریم، کلانشهر تهران