امکان سنجی استفاده از بادگیر در یک ساختمان مسکونی در شهر یزد با رویکرد کاهش مصرف انرژی های فسیلی

بادگیر نوعی سیستم خودکننده غیرفعال است که به منظور کاهش دمای بنا به خصوص در اقلیم گرم و خشک در معماری سنتی و بومی ایران مورد استفاده قرار قرار می گرفته است . متأسفانه استفاده از سیستم هایی نظیر بادگیر در معماری امروز منسوخ گشته و سیستم های سرمایش مکانیکی و تهویه مطبوع جایگزین سیستم های غیرفعال گشته اند. استفاده از این گونه سیستم ها ساختمان را به منظور تأمین آسایش حرارتی کاربران به انرژی های فسیلی وابسته می سازد. از سویی رویکرد جوامع بین المللی به کاهش مصرف انرژی های فسیلی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر بازگشت مجدد سیستم های غیرفعال نظیر بادگیر را ضروری می سازد. پژوهش حاضر به بررسی امکان استفاده از بادگیر در ساختمان های تک واحدی در شهر یزد می پردازد. بدین منظور ساختمان مستقلی در حومه شهر یزد انتخاب شد. ساختمان مذکور بدون بادگیر بوده و پس از جانمایی بادگیر ، ابتدا میزان حرارت تولیدی ساختمان در هر طبقه در فصل تابستان و سپس مقدار برودت لازم حساب شده و پس از طراحی سیستم هوا رسانی سرعت باد در محل دریچه ها محاسبه گردید . نتایج نشان داد که بادگیر به کمک انرژی خورشیدی قابلیت استفاده در ساختمان های ویلایی را دارد و می تواند در فصل تابستان سرمایش لازم را ایجاد کند.

Keywords:

بادگیر , کاهش مصرف انرژی , سیستم های غیرفعال , ساختمان مسکونی