زهرا آبگینه چی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران
مریم اله دادی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

امروزه با توجه به این مسأله که منابع انرژی رو به اتمام هستند و آلودگی های زیست محیطی بر اثر استفاده از منابع تجدید ناپذیر به وجود آمده بسیاری از کشور های توسعه یافته و درحال توسعه به سمت منابع تجدید پذیر روی آورده اند. معماری سبز که نمونه ای از توسعه پایدار است در واقع رویکردی از معماری پایدار بر مبنای سازگاری با محیط زیست است. ساختمان سبز سازه ای با کارایی دلخواه است که تمام یا بخش زیادی ازچرخه تولید و مصرف انرژی در داخل آن صورت می پذیرد و طی آن، منابع طبیعی قبل، بعد و در پروسه تولید و ساخت، کمترین آسیب را می بیند و همچنین این نوع سازه ها از مصالح مفید بوده و قابلیت بازگشت به چرخه طبیعت را دارند و در آن از انرژی های پاک استفاده می شود. این ساختمان ها که تحت عنوان ساختمان های سازگار با محیط زیست نیز معروف هستند در طول سال های اخیر با پیشرفت فوق العاده ای در طراحی و تکنولوژی نوین مواجه شده اند که این امر کاهش آلودگی های زیست محیطی و ایجاد محیط سالم تر را در پی دارد. دراین مقاله به بررسی ساختمان های سبز پرداخته می شود. هدف از ایجاد ساختمان سبز استفاده ازتجهیزات جدید ساختمانی با دوام بیشتر و آسیب کمتر و کیفیت مطلوب بوده تا هدررفت انرژی سازه به حداقل برسد. لذا این مقاله درصدد است تا با بررسی مصالح مناسب و غیرمضر به بهینه سازی مصرف انرژی بپردازد. نتایج نشان می دهد هرچند هزینه ی اولیه ساختمان سبز ممکن است بیش ازساختمان معمولی باشد اما در نهایت کاهش مصرف انرژی را در پی خواهد داشت . علاوه بر این، مصالح این ساختمان ها به راحتی می توانند وارد چرخه زیستی شوند.

ساختمان های سبز، انتخاب مصالح، کاهش آلودگی، قابل تجدید