عوامل غیراقلیمی ایجاد کننده تغییراتآب و هوایی درجهت رسیدن به استانداردهای ملی و بین المللی محیط زیست با توجه به اصل توسعه پایدار

تغییر اقلیم در عصر حاضر به عنوان مهمترین تهدید برای توسعه پایدار مطرح است، که به منابع طبیعی،منابع پایه، محیط زیست، سلامت انسان، امنیت غذایی، فعالیت های اقتصادی و غیره آسیب می رساند. در دهه ۷۰ میلادی در محافل علمی در پی افزایش میزان غلظت گازهای گلخانه ای جو در اثر فعالیت های انسانی مبحث تغییر اقلیم مورد توجه قرار گرفت، پس از آن در ۱۹۹۲ در اجلاس ریو معاهده ای تحت عنوان کنوانسیون تغییر آب و هوا مطرح شد و با امضاء ۱۵۴ کشور جهان از تاریخ ۱۹۹۴ لازم الاجرا گردید. جمهوری اسلا می ایران نیز در سال ۱۹۹۶ (ششم خرداد ۱۳۵۷ ) به عضویت این کنوانسیون در آمد . پس از گذشت چند سال برای تقویت تعهدات کشورهای توسعه یافته پروتکلی تحت عنوان پروتکل کیوتو در سال 1997 برای امضاء کشورهای عضو آماده شد، که در سال ۲۰۰۴ اجرایی گردید . با لازم الاجرا شدن این پروتکل کشورهای توسعه یافته ملزم به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای طی سالهای ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ به میزان 5/2 درصد نسبت به سال ۱۹۹۰ شدند. جمهوری اسلامی ایران نیز در سال ۲۰۰۵ به عضویت این پروتکل درآمده است. اعضاء کنوانسیون و پروتکل هر ساله نشستی را جهت بررسی مفاد اجرایی کنوانسیون برگزار می نمایند که پانزدهمین اجلاس آن در کپنهاگ دانمارک برگزار شد. کشور ما در منطقه خشک و نیمه خشک جهان قرار داشته، در پاره ای از مناطق زیست بومی آسیب پذیر و شکننده برخوردار است و از طرف دیگر اقدامات بهینه سازی متعدد و مؤثری در سالیان اخیر در کشور به انجام رسیده است از این رو در این نوشتار ضمن بررسی ساختار کنوانسیون و پروتکل، نتایج حاصل از مدل های مختلف در مورد اثرات پروتکل کیوتو بر اقتصاد کشور و نیز اثرات اکولوژیکی آن مورد بررسی قرار میگیرد. تا این تحلیل بتواند تا حدودی راهگشایی در زمینه تصمیم سازی ها و برنامه ریزی های آینده باشد.

Keywords:

پروتکل کیوتو , رهیافت , چالش , منابع انرژی فسیلی , اثرات اکولوژیکی , مدل ها , کنوانسیون تغییر آب و هوا