مریم اکابریان فرد - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی منابع آب، دانشگاه شهرکرد
شایان شامحمدی - دانشیارگروه مهندسی آب، دانشگاه شهرکرد
مصطفی کدخداحسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی منابع آب، دانشگاه شهرکرد

در سال های اخیر، مطالعات زیادی بر روی جاذب های محلی برای حذف فلزات سنگین از محیط آبی صورت گرفته است. هدف این تحقیق، تعیین ظرفیت جاذب ماسه بادی دشت سیستان در حذف منگنز از محیط آبی و بررسی تاثیر مواد اصلاح کننده بر قابلیت جذب آن می باشد. حداکثر راندمان جذب در pH=5 برای ماسه بادی طبیعی و ماسه بادی اصلاح شده، بترتیب 71/5% و 82/2% بدست آمد. بررسی سینتیک جذب نشان داد که مدل غیر تعادلی اورامی، لاگرگرن و هو و همکاران فرآیند جذب را به خوبی توصیف می کنند، ولی مدل اورامی دارای کمترین فاکتور خطا (0/016 برای ماسه بادی طبیعی و 0/007 برای ماسه بادی اصلاح شده) و بیشترین ضریب همبستگی در هر دو حالت (99/9%) می باشد. مطالعه ایزوترم جذب نشان داد که برای جاذب ماسه بادی طبیعی مدل های لانگمویر و سیپس با ضریب رگرسیون 99/8% و فاکتور خطای 0/075 و 0/074 داده های ایزوترم را بهتر توصیف می کنند. همچنین، برای ماسه بادی اصلاح شده مدل سیپس با بیشترین ضریب رگرسیون (99/7%) و کمترین فاکتور خطای (0/097) داده های آزمایش را بهتر توصیف می نمایند. نتایج تحقیق نشان داد که ماسه بادی دشت سیستان نسبت به جاذب های مختلف از ظرفیت بالایی در حذف منگنز از محیط آبی برخوردار است.

جذب؛ ماسه بادی؛ منگنز؛ مدل های تعادلی و غیر تعادلی