زینب رحیمی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست دانشگاه تهران
امیرحسین حمیدیان - عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی (گروه محیط زیست) - دانشگاه تهران
سید ولی حسینی - عضو هیئت علمی دانشکده منابع طبیعی (گروه شیلات) – دانشگاه تهران

پساب های صنایع مختلف از جمله آبکاری فلزات، صنایع باتری سازی، استخراج معدن، شامل فلزات سنگینی می باشد که برای انسان و محیط زیست نگران کننده است. برای کاهش مشکل آلودگی آب با فلزات سنگین روش های مختلف استفاده شده است از جمله می توان به جداسازی شیمیایی، فیلتراسیون، تصفیه الکترو شیمیایی، تبادل یونی، تبخیر، اسمز معکوس، انعقاد و ته نشینی اشاره کرد، که به طور کلی گران یا بی اثر هستند. لذا امروزه دانشمندان به دنبال به کارگیری روش هایی هستند که با وجود پایین بودن میزان هزینه ها، نقش بیشتری در بهبود و پالایش فلزات سنگین داشته باشند. کیتوزان مشتق دی استیله کیتین است که به عنوان یک پلیمر کاتیونی قابل تجزیه زیستی مطرح است. پلیمر زیستی کیتوزان دارای توانایی منحصر به فردی در انعقاد و لخته سازی ذرات معلق و کلوئیدی، جذب روغن و گریس محلول و فلزات سنگین را دارا می باشد. استفاده از کیتوزان در تصفیه آب و فاضلاب دارای مزایایی از قبیل کاهش اثرات سو بهداشتی باقیمانده آلومینیوم و پلیمرهای مصنوعی، تولید لجن قابل تجزیه زیستی، کاهش حجم لجن دفعی، کاهش قلیائیت یون های، جداسازی یونهای فلزی محلول و فلزات سنگین، نیاز کم به مواد شیمیایی تنظیم کننده محلول موجود در آب و فاضلاب و استفاده مجدد از زائدات دریایی و... دارا است.

کیتین، کیتوزان، پلیمر زیستی، فلزات سنگین، انعقاد و لخته سازی، تصفیه آب و فاضلاب