سامان بی باک - مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی ۳ مهاباد
فوزیه فتاحی قاضی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
سوران شیخ الاسلامی مکری - دبیر آموزش و پرورش شهرستان مهاباد
ودود ملازاده - مدرس سما واحد میاندوآب

شاعران با بکارگیری ترفندهای هنری و ایجاد سبکی نو سعی در هر چه زیباتر کردن کلام خود دارند و از این رو در بارور کردن کلام خود به تشبیهات و استعارات و کنایات و تمثیل و نماد تمسک می جویند. با این وجود چه گزینه هایی بهتر از گل ها و گیاهان می تواند در زیبایی کلام مددکار شاعر گردد. از این روی شاعران نام گل ها و گیاهان را به خدمت می گیرند تا در قالب تشبیه و استعاره بر زیبایی کلام خود بیفزایند. از انجایی که هدف اصلی شاعران در به کار بردن این نام ها جنبه زیباشناختی آن است بالطبع بخش ادبی آن برجسته شده و ظرافت و زیبایی و تصویرهای ظاهری و صوری آنان مد نظر شاعران قرار می گیرد. اما در این میان موارد زیادی به چشم می خورد که شاعران از ویژگی های دارویی گیاهان و گل های مختلف سخن می گوید و نحوه مصارف درمانی آن در عصر خود را در کلام انعکاس می دهند. در این مقاله سعی بر آن است تا گیاهان دارویی و طب سنتی در ادبیات فارسی در آثار شاعران مختلف به خصوص خاقانی و نظامی منعکس گردد. این منابع ارزشمند و تمسک به کتاب های گذشته که در خصوص این فن به نگارش درامده است می تواند رهگشای مناسبی برای ما در به کارگیری مصارف درمانی گیاهان دارویی باشد.

ادبیات فارسی، خاقانی، طب سنتی، گیاهان دارویی، نظامی