ارائه رویکردی جهت تحلیل حوزه های بهبود میزان ناب بودن

در دنیای رقابتی جدید، تغییر کردن به یکی از ملزومات حیاتی برای هر سازمانی تبدیل شده است. روش های مختلفی جهت بهبود عملکرد سازمان ایجاد شده اند، روش تولید ناب یکی از معروف ترین این روش هاست که بدنبال حذف اتلاف از سازمان می باشد. به منظور حرکت به سمت این روش باید اولاً سازمان و فرآیندهای آن، از لحاظ میزان ناب بودن ارزیابی شوند و ثانیاً حوزه هایی که نیازمند بهبود هستند جهت تبدیل به سازمان ناب، شناسایی شوند. در واقع هدف اصلی ارزیابی، تشخیص نقاط ضعف و قوت سازمان از لحاظ میزان ناب بودن، است. در رویکردهای جاری، شناسایی حوزه های نیازمند بهبود تنها با تمرکز بر وزن شاخص ها و رتبه وضعیت آنها است در حالی که تاثیر متقابل شاخص ها بر روی یکدیگر و اختلاف رتبه وضعیت جاری و مطلوب سازمان نیز بر این امر تاثیر گذار هستند. در این پژوهش رویکردی جهت انتخاب حوزه های نیازمند بهبود و اولویت بندی شاخص های ارزیابی ناب بودن ارائه شده که در آن خبرگان سازمان علاوه بر وضعیت فعلی سازمان در هر یک از شاخص ها، وضعیت آینده آنها را نیز تعیین می کنند سپس با توجه به اختلاف وضعیت جاری و مطلوب، وزن و میزان اثر گذاری هر شاخص بر دیگر شاخص ها، حوزه های نیازمند بهبود اولویت بندی می شوند.

Keywords:

تولید ناب , انتگرال فازی , فاصله اقلیدسی