نظارت و مدیریت منابع انسانی از منظرسیره و آموزه های علوی در نهج البلاغه

نظارت به عنوان یکی از ارکان و اصول مهم مدیریت و نیاز مبرم مدیریت منابع انسانی است، بدون وجود آن، دستیابی به دیگر ارکان مدیریت امکان پذیر نخواهد بود، حیات مدیریت و در نهایت سعادت انسان ها، که هدف خلقت می باشند را باید در گرو تحقق امر نظارت در جامعه و بین افراد آن دانست. بر همین اساس کنترل و نظارت بر منابع انسانی درون سازمان از جمله مباحث مهم و استراتژیک در مدیریت است.این مقاله به سبک مسئله محور، به روش کتابخانه ای و مراجعه به منابع معتبر بر آن است تا به این پرسش که بایسته های نظارت در مدیریت علوی از چه شاخصه هایی برخوردار است؟ پاسخ داده و به آن ها اشاره نماید. بر این اساس امام علی(ع) از باب این که سرآمدترین پرورده رسول خدا(ص) بود، زندگی و عملکردش می تواند ارزش های عملی دین را تجسم بخشد و الگوی دقیق و کارآمد برای ارزش گذاری رفتارها و سنجش موضع گیریهای افراد جامعه اسلامی باشد. از سوی دیگر از آن جا که اساس و ریشه اختلافات و کژروی ها در جامعه اسلامی پس از رسول مکرم اسلام(ص) به مسئله حکومت و در رأس آن مدیریت و رهبری باز می گشت، طبیعی است که هر گونه موضع گیری و اقدام در این مسئله حیاتی و سرنوشت ساز، می توانست برای همه افراد جامعه راه گشا و آموزنده باشد و اساس و پایه ای استوار و مستحکم در مسائل مدیریت تلقی گردد. لیکن می توان با الگو برداری از شیوه و روش های عملی و نظری در رفتار و گفتار مولای متقیان امام علی (ع) در باب نظارت و به کارگیری آن ها، از آسیب ها و چالش های احتمالی فرا روی جامعه اسلامی در امان ماند.در مجموع از یافته های اصلی نوشتار حاضر، این نکته مهم استنباط می شود که مصادیق مدیریت اسلامی، بعد از مدیریت رسول گرامی اسلام(ص) در مدیریت علوی است، مدیریتی که مسئولیت، سرپرستی و موقعیت را به عنوان امانت الهی می پذیرد و خالق هستی را ناظر اعمال خود می داند و با نظارت بر نفس و اعمال خویش، افراد جامعه و زیردستان و همچنین توصیه به مردم جهت نظارت بر اعمال مدیران، در جهت تحقق اهداف رسالت الهی از هیچ نوع کوششی فروگذار ننمود و جامعه را به سوی تقوا، عزت، کمال و سربلندی راهنمایی کردند.

Keywords:

مدیریت , حکومت , اسلام , نظارت , امام علی(ع) , نهج البلاغه