عبدالرضا رحمانی فضلی - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی و رئیس دیوان محاسبات کل کشور
مظفر صادقی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه شهید بهشتی
سعیدرضا جندقیان بیدگلی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه شهید بهشتی

بحران و مدیریت بحران از نقطه نظر تئوری، محتوا و روش شناسی بصورت یکسری انتظامات مبهم تعریف شده اند. به نحوی که، از یک سو بحران و مدیریت بحران بصورت مباحث تئوریک در نظر گرفته شده است و از سوی دیگر، بسیاری از پژوهشگران تنها روی جزء عملی آن به عنوان ابزارهای فرایند مدیریت تأکید کرده اند. بحران ها به خودی خود بحران نیستند، بلکه میزان آمادگی و سطح برخورداری از دانش و تکنولوژی برای مقابله با آنها، تعیین کننده حالت بحرانی یا غیر بحرانی آنهاست. از این رو، می توان گفت بحران ها، بازتاب شرایط اجتماعی و فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و فضایی نظام های اجتماعی هستند، که در سطوح معینی از دانش، تکنولوژی و رفاه قرار دارند. بنابراین مقاله حاضر کوشیده است ضمن ارائه دیدی صحیح و اصولی از مدیریت بحران، ابعاد مغفول مانده مدیریت بحران را نیز تبیین و آن را در قالب یک مدل مفهومی تشریح نماید، تا از این برایند بتوانیم، جوامع و نظام های اجتماعی را در مقابله با بحران توانمند سازیم.

بحران، مدیریت بحران، نظام اجتماعی، رویکرد مفهومی، زلزله