ارزیابی پراکنش فضایی و میزان دسترسی به فضاهای باز شهری جهت مدیریت بحران(نمونه موردی :شهر تبریز)

بررسی ها نشان می دهد که طبق گزارش سازمان ملل در سال 2003 میلادی، کشور ایران در بین کشورهای جهان رتبه نخست را در تعداد زلزله های با شدت بالای 5,5 ریشتری و دارای یکی از بالاترین رتبه ها در زمینه آسیب پذیری ناشی از وقوع زلزله و تعداد افراد کشته شده را در اثر این سانحه داشته، بر اساس همین گزارش در کشور ایران، زلزلهوجه غالب را در بین سوانح طبیعی دارا می باشد. . در این میان شهر تبریز یکی از شهرهای بزرگ و مهم ایران است که در نقشه پهنه بندی خطر زلزله ایران در جایگاه پهنه با خطر بسیار بالا قرار دارد. طرح ریز پهنه بندی خطر زلزله شهر تبریز که توسط شرکت تهران پادیر انجام شده در شرایط حداکثری 426 هزار نفر تلفات انسانی را برای زلزلهتبریز پیش بینی کرده است. وجود چنین پتانسیل لرزه ای همراه با وجود بافت های فرسوده و حاشیه ای از یک طرف و وجود سوابق زلزله های تاریخی پدید آمدن یک فاجعه عظیم انسانی را در این شهر قابل پیش بینی می کند. در این میان فضاهای باز شهری یکی از مهمترین عناصر و کاربری های شهری جهت کاهش اثرات زلزله در مرحله اول و اسکان موقت بعد از وقوع زلزله و یکی از موثر ترین ابزار های مدیریت بحران به حساب می آید .اما مهمترین مسئله در این میان میزان دسترسی به این فضاها میباشد . در صورت دسترسی پائین این فضاها عملا غیر قابل استفاده بوده و نمی توانند نقش موثری در مدیریت بحران پس از وقوع زلزله را ایفا کنند .در این تحقیق تلاش می شود.

Keywords:

مدیریت بحران , زلزله , فضاهای باز , دسترسی ARC GIS 9.3