زهرا پیشگاهی فرد - دانشیار جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران، ایران
حجت مهکویی - دکتری جغرافیای سیاسی و مدرس دانشگاه شیراز، ایران
شهلا حسنی - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران

فرایند آمایش سرزمین، تمهیداتی است برای بهرهبرداری بهینه از سرزمین با در نظر گرفتن اصل حفاظت اکولوژیکی. در این پژوهش، آمایش سرزمین به صورت کلی مورد بررسی قرار گرفته و می تواند هر نوع استفادهای را برای هر بخش از سرزمین با توجه با قابلیت های آن نشان دهد.از آنجایی که سرزمین یک منبع محدود و آسیب پذیر بوده و استفاده از آن باید با مدیریت درست و منطقی سازماندهی شود، شناخت تنگناها و توان محیطی از ضرورتهای طرح های آمایش سرزمین می باشد. به منظور جلوگیری از مسائلی از جمله بحران محیط زیست، فرسایش، تخریب خاک، افزایش جمعیت و… تدوین طرحهای آمایش سرزمین به منظور نیل به اهداف استراتژیهای جامع توسعه ملی بودهاست.بقای موجودیت کشور در گرو امنیت ملی است و این مسئله نیز به توانایی حکومت در حفظ تمامیت ارضی، وحدت ملی، توسعه متوازن منطقهای و رضایت شهروندان بستگی دارد.در این میان یکی از مهمترین عواملی که امنیت ملی یک کشور را مورد تهدید قرار میدهد وجود نابرابریهای فضایی بین مناطق مختلف جغرافیایی آن کشور به ویژه بین مناطق پیرامونی مرکز حکومت است. آمایش سرزمین پاسخی هوشمندانه به این ضرورت در حفظ امنیت پایدار در مناطق مختلف جغرافیایی کشور است.پیوند میان مقولهی آمایش سرزمین و نقشی که در جلوگیری از تخریب محیطزیست در ایران دارد، قابل تعمق است.در این مقاله به بررسی تهدیدات زیست محیطی و چالش های محیط زیست درایران پرداخته شده است.

آمایش سرزمین، تهدیدات زیست محیطی، سازماندهی فضا، ایران