ناهید حاج نبیان
پگاه راستین
سمیرا عادلی

در گذشته، بسیاری از مراکز درمانی در فضاهای آرام و در کنار باغ های بزرگ ساخته می شد و چشم اندازهای طبیعی و هنری در محیط های درمانی بسیار مورد توجه بوده است. فضاهای درمانی از جمله کاربری هایی است که ارتباطات عملکردی و فضایی نقشی اساسی در شکل گیری مجموعه داشته لیکن مباحث معماری و زیبایی شناختی آن دربسیاری مواقع نادیده گرفته می شود. به دیگر سخن، عناصر روانی ادراک فضا و حضور اقلام هنری، جزء عناصر تزئینی، غیر عملکردی و مغایر با معیارها و استاندارد های طراحی چنین ابنیه ای تلقی شده و ارتباطات عملکردی و فیزیکی فضاهای موجود، مهم و حیات بخش به شمار می رود. علی رغم آنچه در نگاه اول به نظر می رسد فضاهایی با مشخصات کارکردی ویژه که افراد در شرایط روحی نه چندان متمرکز و در اغلب موارد نه چندان آرام در آن ها حضور می یابند نگاهی خاص و دانش محور را در طراحی داخلی طلب می کند. بدیهی است زیبا سازی فضاهای داخلی مراکز درمانی با استفاده از ابزار هنر، نظیر تندیس امید آفرین در گوشه ی اتاق بیمار یا یک نقاشی دیواری خوش نما روبرویدیدگان بیماران و... نه تنها برای تلطیف روحیه ی بیماران بلکه برای عیادت کنندگان نیز بسیار مهم است زیرا به این واسطه، ذهن مخاطب درگیر موضوع جدیدی می شود که می تواند بسیاری از دغدغه های فکری را در مقطعی از زمان به فراموشی بسپارد. از این رو مقاله ی حاضر با روش مطالعه ی کتابخانه ای و میدانی به اهمیت بازسازی دیدگانیمراکز درمانی پرداخته و بیان می دارد که ارائه ی خدمات پزشکی بدون توجه به احساس رضایت مخاطب و کارکنان از فضا و جنبه های دیداری و بصری موجود صورت نمی پذیرد.

اقلام هنری بازسازی دیدگانی تلطیف روحیه ی بیماران فضاهای داخلی مراکز درمانی