بررسی مولفه های انعطاف پذیری ساختمان و فضای داخلی جهت افزایش مانذگاری ساختمان در طول زمان

تأثیر تغییرات عملکردی، تکنولوژی، اقتصادی، فرهنگی و اکولوژیک مداوم بر ساختمان ها در دوره عمر آنها، نیاز متغیر و روزافزون به بناها و گسترش پذیی و انعطاف پذیری نامناسب و اندک بناهای موجود نیز جزء مهمترین مسائل ساختمان سازی هستند که دوره عمر مورد انتظار ساختمان موجود را به شدت کاهش داده و باعث ایجاد تغییرات کلی و اساسی ساختاری در دوره های زمانی کوتاه مدت می شوند. فضای داخلی و نحوه چیدمان و تقسیم بندی پلان ها، نقش مهمی را در ساختار معماری یک بنا بر عهده دارد. طراحی فضایی با انعطاف پذیی بالا و تنوع پذیر از لحاظ چیدمان و آرایش سطوح می تواند کارکردهای مختلفی با بپذیرد و این در حالی است که مخاطب احساس رضایت بیشتری از فضا خواهد داشت. و این نوع طراحی می تواند بر غنای ساختان و فضای داخلی افزوده و حتی قسمتی از مشکلات آن را حل کند. ساختمان هایی که انعطاف پذیر و تطبیق پذیر طراحی و ساخته شده باشند در طول زمان امکان پایداری بیشتری دارند. مهمترین اهداف اینمقاله عبارت است از جستجوی مؤلفه ها و شاخص های انعطاف پذیری ساختمان و فضای داخلی (با محوریت مسکن) برای افزایش بهره وری از ساختمان و ماندگاری ساختمان در طول زمان. لذا در این مقاله که با روش مطالعه توصیفی تحلیلی نگاشته شده بر آن شدیم تا ضشمن بیان چالش های موجود در زمینه کاهش عمر ساختمان که یکی از عوامل تأثیر گذار بر آن کاهش انعطاف پذیری فضای داخلی می باشد، به تأثیر انعطاف پذیری بر ماندگاری ساختمان و بررسی مؤلفه های انعطاف پذیری فضای داخلی پرداخته و در نهایت راهکارهایی جهت افزایش انعطاف پذیری ساختمان ارائه کنیم.

Keywords:

انعطاف پذیری , فضای داخلی , مانذگاری ساختمان , عمر ساختمان