ضرورت جامع نگری در مدیریت خشکسالی بعنوان الگوی مناسب برای پایداری حوزه های آبخیز

الگوی حاکم بر مدیریت خشکسالی در سطح حوزه های آبخیز، همواره با آسیبهای اجتماعی، اقتصادی زیادی همراه شده است که خودسبب بی ثباتی جمعیت و فعالیت و در نتیجه بر هم خوردن تعادل فضایی از لحاظ بهر ه گیری از قابلیتهای ملی و منطق ه ای شده اس ت. براین اساس مراکز شهر ی با رشد و گسترش بی رویه خود به صورت کانونهای فعال و دسترسی به امکانات و خدمات در آمده اند . در مقابلواحدهای سکونتگاه های روستایی در حوزه های آبخیز به تبعیت از روندهای جاری سرنوشتی متفاوت یافتند . ناموفق بودن بسیاری ازطرحها و برنامه های ارایه شده در ارتباط با مدیریت خشکسالی در حوزه های آبخیز به دلیل اتخاذ راهبردهای جداگانه و عمدتا شهرمحوربوده است . در این راس تا، هر یک از دستگا ه های اجرایی در امر توسعه حوزه های آبخیز، با توجه به فعالیت های اصلی و عمده مربوطه، جنبههای و یژ های از توسعه روستایی در مدیریت خشکسالی را مد نظر داشته اند و راه جداگانه و بعضا متضادی را پیموده ان د . به همین جهتپیشرفت نسبی در اهداف یک بخ ش، موجبات توسعه و پیشرفت بخشهای دیگر را فراهم نکرده است . برای ساماندهی این فضا و هدایت آنبسوی یک نظم فضایی منطبق با الزامات جغرافیایی، ضرورت جامع نگری در مدیریت خشکسالی که می تواند بهعنوان رویکردی مناسب،اثرات تعیین کننده ای در کاهش و تعدیل آسیبهای زیست محیطی در سطح حوزه های آبخیز کشور بر جای گذارد هدف این بررسی میباشد. روش تحقیق، علاوه بر مطالعات اسنادی و کتابخانه ای مبتنی بر تجربیات ومشاهدات محلی است . یافته های تحقیق نشان داد راهحل های بخشی نگری قادر به حل یا تعدیل مسایل و مشکلات چند بعدی حاکم بر مدیریت خشکسالی در سطح حوزه های آبخیز نیستند .بر این اساس و با توجه به بررسیهای صورت گ رفته، رویکردی که بتواند به گون ه ای عملی و قابل اجرا و بطور هماهنگ و همزمان جامعجمیع مسایل زیست محیطی در اداره حوزه های آبخیز و دافع ت أثیرات سوء باشد رویکرد سیستمی و جامع نگری در مدیریت خشکسالیاست.

Keywords:

ضرورت , جامع نگری , مدیریت خشکسالی , پایداری حوزه های آبخیز