مریم امامی میبدی - عضو هیات علمی و هسته پژوهش زنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد هرند

امنیت غذایی یکی از فاکتورهای اصلی تأمین کننده سلامت فردی و اجتماعی است و ضامن توسعه و پیشرفت جامعه محسوب می شود و از چنان اهمیتی برخوردار است که بانک جهانی و فائو هدف توسعه هزاره سوم را امنیت غذایی معرفینموده است. افزایش ضریب امنیت غذایی یکی از خواسته های محورین نخبگان سیاسی کشورهای جهان می باشد. به رغم تأکیدهای به عمل آمده در برنامه های توسعه جمهوری اسلامی ایران به ضرورت خودکفایی کشاورزی و افزایش ضریبامنیت غذایی، عملکردها گویای شکاف نسبی با اهداف مورد نظر می باشد. این امر در سالهای اخیر با شرایط نامناسب تریمواجه شده است. از جمله دلایل تعیین کننده در کاهش ضریب امنیت غذایی درسالهای اخیر باید به فقدان جامع نگری نسبت به رفع موانع انگیزش تولید کنندگان و همچنین برخورداری از درآمدهای هنگفت ارزی اشاره داشت که در زمینهافزایش واردات نهاده ها و محصولات و کالاهای کشاورزی را فراهم ساخته است. به دلیل تداوم چالش های مذکور و همچنین اجتماعی ناقص قانون هدفمندی یارانه ها، چشم انداز آتی وضعیت امنیت غذایی کشور همچنان، مناسب تر ارزیابی می گردد. بنابراین لازم است سیاستگذاران و برنامه ریزان امور جامعه به تغییرات در سیاستهای قیمت گذاری و سیاستهای وارداتی توجه خاصی نمایند.

امنیت غذایی، سیاستگذاری، رشد اقتصادی