کمال درانی - دانشیار و عضو هیات علمی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
سمیه رحیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش بزرگسالان دانشگاه تهران

در سالهای اخیر اهمیت مطالعه و تحلیل یادگیری سازمانی افزایش یافته است. و پژوهشگران مختلف از رویکردهای متفاوتی به تحلیل آن پرداخته اند. از جمله این رویکردها، رویکرد روانشناسی، رویکرد اجتماعی و از دیدگاه تئوری سازمانی بوده است. اخیرا بیشتر یادگیری سازمانی از منظر استراتژی به عنوان منبعی برای تمایز بین سازمانها و همچنین اساسی برای ایجاد مزیت رقابتی در نظر گرفته شده است. و مفهوم سازمان یادگیرنده نیز از این دیدگاه نشات گرفته، که موجب تغییر در روش های سنتی مدیریت شده است. در حقیقت یادگیری سازمانی، دانش، درک و باورهای مشترک را در سازمان به کار می گیرد و با درگیر کردن همه کارکنان در سازمان با وجود زبان مشترک فرآیند بهبود و یادگیری را افزایش می دهد. از طرفی مدیریت که عمده ترین رکن سازمان است، باید بر استراتژیک بودن فرآیند یادگیری تاکید کند. زیرا تدوین استراتژی یادگیری یک ابزار ارزشمند برای رسیدن به نتایج بلند مدت است. بنابراین ایده اصلی در این مقاله نگریستن به مدیریت از منظر یادگیری سازمانی است. این پژوهش که به روش مروری انجام شده نشان می دهد، مدیریت به عنوان یک تکنیک در جریان استراتژیک یادگیری سازمانی نقش ایفا می کند. همچنین مدیریت در یادگیری سازمانی شامل سه بخش برنامه ریزی، مربیگری و ارزشیابی می باشد. و مدیریت یادگیری را بر اساس مدل اچیو Achieve به عنوان مدلی مورد قبول در یادگیری سازمانی معرفی می کند

مدیریت ، یادگیری سازمانی، استراتژی آموزشی