دانشگاه های نسل سوم ضرورت نظام آموزش عالی در قرن 21 از برنامه تا عمل

لازمه حرکت موفقیت آمیز مستمر در نظام آموزش عالی کشور مستلزم شناخت برنامه ها، اهداف، چشم انداز و برنامه آمایش نظام آموزش عالی است.نظام آموزش عالی به عنوان بنیان علم و فناوری کشور، لازم است سیستمی: رقابت پذیر و سرآمد در منطقه، دارای هویت اسلامی- ایرانی، مبتنی بر آمایش سرزمین و دسترسی همگانی، قادر به تربیت متخصصانی متعهد، خلاق و کارآفرین، مبتنی بر تحکیم بنیان خانواده، حفظ کرامت و منزلت نیرویانسانی، و تأمین نیازهای جامعه و ثروت آفرینی باشد. بنابراین دانشگاه های موفق لازم است به منظور ارتقاء بهره وری آموزش عالی برنامه های بهبود،توسعه و تربیت نیروی انسانی ارزش مدار متخصص، پژوهشگر، ماهر وکارآفرین مورد نیاز جامعه (مبتنی بر آمایش سرزمین) و هچنین توجه و تمرکز لازمبر افزایش مسئولیت پذیری علمی، اجتماعی و نهادینه سازی اخلاق حرفه ای داشته باشند. و این مهم محقق نخواهد شد مگر اینکه توسعه آموزش عالیمتناسب با نیازهای استانی، ملی، منطقه ای و بین المللی برنامه ریزی شده و بین رشته ها و اهداف آموزش عالی تناسب لازم ایجاد شود. علاوه بر اینبازنگری و تدوین برنامه های درسی متناسب با اهداف، ساختارسازی و ایجاد نهاد تضمین کیفیت و نظارت مستمر بر آموزش عالی و تدوین استانداردها وشاخص های کمی و کیفی هر یک از زیرنظام ها و ارتقای اثربخشی آنها می تواند به ایجاد ارتباط مؤثر بین دانشگاه ها و دستگاه های اجرایی دولتی وغیر دولتی درجهت ارتقاء مهارت و به کارگیری یافته های علمی در جامعه منجر شود. بنابراین دانشگاه های قرن 12 که از آنها بعنوان دانشگاه های نسلسوم یا همان دانشگاه های کار آفرین یاد می شود، لازم است ضمن اصلاح و به روزرسانی زیرساختار مدیریت آموزش دانشگاه ها و اصلاح و ارتقاء نسبتها با اجرای طرح های دانش افزایی و توانمندسازی اعضای هیأت علمی، کارکنان و دانشجویان به تحقق این مهم دست یابند. در مقاله حاضر گزارشی ازاقدامات انجام شده در دانشگاه علم و فرهنگ به منظور دست یابی به این مهم پرداخته می شود.

Keywords:

نظام آموزش عالی , دانشگاه کار آفرین , دانشگاه نسل سوم , دانش افزایی , توانمند سازی