آلاله قائمی - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست دانشگاه پیام نور تهران
پونه قائمی - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست دانشگاه پیام نور تهران
سیدمحمد شبیری - دانشیار گروه علمی آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران
مریم لاریجانی - استادیار گروه علمی آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران

هدف کلی این تحقیق بررسی میزان آگاهی کارکنان درباره خطرات و عوامل بالقوه آسیب رسان محیط زیست و انتخاب مناسبترین شیوه آموزشی بهمنظور تغییر رفتار کارکنان به عنوان عامل کلیدی تحقق مدیریت منابع انسانی و رفتارهای سازمانی جهت مقابله با بحرانهای محیط زیستی می باشد.روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری تحقیق شامل 550 نفر از مدیران و کارشناسان دولتی بوده است که با استفاده ازجدول مورگان 220 نفر بطور تصادفی انتخاب شدند. پرسشنامه محققساخته به صورت باز طراحی و توسط اساتید مربوطه اعتبارسنجی شد. تجزیه وتحلیل دادهها از طریق نرمافزار اکسل صورت پذیرفت و مشخص گردید حدود 86 درصد پرسنل آموزشهای لازم در زمینه بحرانهای محیط زیستی رادر حد کم و یا متوسط دانسته، از طرفی آموزشهای ارائه شده کاربردی نمیباشند. در این تحقیق برای انتخاب مناسبترین روش آموزشی از نرم افزارSPSS 19 و آزمون فریدمن استفاده گردید که در نهایت مشخص شد کارکنان دولت دارای نگرش مثبت در زمینه بحرانهای محیطی بوده، ولیکنآگاهیهای آنان در این زمینه کم میباشد. از بین 5 الگوی آموزشی شامل بازدید از مناطق آسیب دیده، نمایش برنامه های مستند در سالن اجتماعاتادارات، استفاده از رادیو، تلویزیون و سایر رسانه های ارتباط جمعی با اطلاعرسانی قبلی، سخنرانی افرادی که حوادث را تجربه نمودهاند و نیز یادگیری در موزه حوادث، روش نمایش برنامه های مستند در سالن اجتماعات ادارات با میانگین امتیاز 3/77 و سطح معنی داری 0/005 و درجه آزادی 4، مناسب ترین روش آموزش جهت مقابله با وقوع بحرانهای محیطزیست و پس از سخنرانی افرادی که شرایط حادثه را تجربه نموده اند، می باشد.

مدیریت، روشهای آموزشی، رفتار سازمانی، محیط زیست، بحران