اثر تناوب خاکورزی و مدلهای کاشت و مدیریت بقایای گیاهی بر تغییرات میزان مصرف انرژی و کارایی مصرف آب آبیاری در گندم در نظام کشت سویا–گندم

در منطقه ایندوگنکتیک در هند، باتوجه به افزایش هزینه های کاشت، بازده مالی در کشت محصولات روبه کاهش میباشد. بدین جهت استفاده از سیستمهای نوین کشاورزی بسیار با اهمیت میباشد. از این رو، تحقیقی در طول سال 91-1389 در زمینه تغییرات مصرف انرژی و آب آبیاری در کشت گندم با توجه به تناوب خاکورزی در مرکز تحقیقات کشاورزی هند در قالب طرح کرتهای خرد شده، درسه تکرار اجرا گردید. کشت گندم در سیستم بدون خاکورزی با مدل کاشت مسطح بالاترین بهره وری انرژی را نسبت به تیمارهای دیگر نشان داد. در تیمار مدیریت بقایای گیاهی کنترل باعث کاهش چشمگیری در بهره وری انرژی گردید. راندمان آبیاری در سیستم کاشت پشته (Raised-bed) نسبت به مسطح (Flat-bed) بالاتر اندازه گیری شد که این مسئله هم در خاکورزی و هم در بدون خاکورزی همراه با سیستم کاشت پشته دیده شد. بطور کلی مشاهده گردید که اگر خاکورزی بطور متناوب و متوالی انجام شود، تأثیری معنی داری در تغییرات بازده آب آبیاری ندارد ولی سیستم کاشت گیاه (پشته یا مسطح) بطور معنی داری هم بر کنترل فرسایش آبی خاک و هم افزایش کارایی آب آبیاری و ذخیره کردن آب موثر است که بر اساس نتایج به دست آمده این ذخیره سازی به میزان 312.6kg/ha-cm صورت گرفت.

Keywords:

خاکورزی , بدون خاکورزی , بقایای گیاهی , انرژی