مریم صیادی شهرکی
علی صفوی

توجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده، یکی از موضوع های قابل مطالعه در جهت شناخت یک شهر و نحوه شکل گیری آن، مطالعه بافت قدیم آن شهر است .این بافت ها بااینکه در مراکز شهرها قرار دارند، اغلب مساکن آنها به واسطه مصالح ناپایداری که در آنها به کار برده شده دچار فرسودگی وعدم کارایی شده اند و در حال تخریب و رها شدن هستند .بافت های قدیمی علی رغم فرسودگی های کالبدی ، نشان دهنده هویت تاریخی شهر و دارای ارزشهای مکانی ، فضایی، تاریخی و اجتماعی هستند. اما امروزه این بافت ها در معرض فرسایش و تخریب قرار گرفته اند، به طوری که بخشمهمی از جمعیت این مناطق جابه جا شده اند .و همین مسئله سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی ومرمت بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را دردوره های مختلف زمانی مطرح نموده است .که در اینمسیر، از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تأکید بر ملاحظه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز گذری داشته است. بافت فرسوده و قدیمی شهرکرد نیز از نمونه های بافت های قدیمی با ارزشی است که ازاین قاعده مستثنی نیست و با مسائل و مشکلات عدیده ای از قبیل عدم دسترسی های مناسب، انحطاط اقتصادی، فرسودگی کالبدی، فرسودگی سازمان اجتماعی و ... با تحولات کالبدی، اجتماعی و اقتصادی روبه روست. روش بکار گرفته در این مقاله روش توصیفی و تحلیلی می باشد. که درابتدا به بررسی مطالعات انجام شده در این زمینهپرداخته.سپس ویژگی بافت را با استفاده از منابع کتابخانه ،مصاحبه با اهالی و تحقیقات میدانی مورد بررسی قرار می دهیم و با نیاز سنجی انجام شده با ارائه ی الگوی نوسازی و بهسازی مناسب و در خور این بافت به برنامه ریزی و طراحی می پردازیم.

بافت فرسوده ،مرمت ،ساماندهی ،بافت قدیمی، شهرکرد