اصول و مبانی توسعه پایدار و مفهوم پایداری

تا قبل از وقوع انقلاب صنعتی بین انسان و طبیعت رابطه ای تعادلی وجود داشت و انسان بدون تخریب طبیعت و محیط زیست زندگی خود به زندگی ادمه می داد و اجزا و عناصر اطراف انسان اعم از منابع تجدید پذیر و تجدید ناپذیر به صورت خودکار بهتعادل خود ادامه می دادند و ظرف و مظروف اندازه هم بودند.اما با وقوع انقلاب صنعتی و در پیش گرفتن هر چه بیشتر الگوی رشد انگاره مدرنیستی به تخریب محیط زیست انجامید و مشکلات متعدد زیست محیطی ایجاد کرد.که شهرها روز به روز با مشکلات بهداشتی، محیطی، اجتماعی و.... بیشتری روبرو شدند. بر همین مبنا برنامه ریزان سعی در ایجاد الگوهای برنامه ریزی کردند تا بهبهبود وضع موجود بپردازند که الگوی توسعه پایدار یکی از این الگوهای مورد نظر است. در سال 1968 میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصمیم به برگزاری اجلاس بی المللی محیط زیست گرفت و در نتیجهاولین کنفرانس سازمان ملل متحد درباره محیط زیست را وارد دستور کار بین المللی ساخت. در سال 1987 کمیته محیط زیستانسانی به ریاست برونت لاند مسایل زیست محیطی جهان را مورد بررسی قرار داده و در نهایت گزارش ان را تحت عنوان اینده مشترک ما به سازمان ملل متحد ارائه نمود. واژه توسعه پایدار برای نخستین بار در این گزارش مطرح شد. 20 سال بعد در شهرریودوژانیرو اجلاس سران زمین برگزار شد. در این زمان به نظر می رسید که دیدگاهها در مورد توسعه طی زمان تغغیر کرده و از دیدگاه اول توسعه اقتصادی به سوی توسعه اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی ارتقا یافت. در این کنفرانس برنامه ای جهت عملی ( نمودن توسعه پایدار تحت دستور کار 21 تدوین گشت که مفهوم اصلی زیر را بیان گردید: (نوابخش و سیاه پوش 1388 ص 10 اداره و بهره برداری صحیح و کارا از منابع پایه، منابع طبیعی، منابع مالی و منابع انسانی به منظور دست یابی به الگوی مصرف مناسب و مطلوب و بکارگیری امکانات فنی و تشکیلات مناسب که تامین کننده نیاز نسلهای اموز و نسل های اینده می باشد