راضیه نورمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری واحد علوم و تحقیقات اصفهان

زیبایی امری است ذهنی و در عین حال عینی، که می توان گفت در واقع نسبیتی است بین آنچه در ذهن می گذرد و آنچه دیده می شوددر واقع تلفیقی از احساس محیط و موقعیت روانی و فرهنگی فرد در حین مشاهده است. زیبایی شناختی همانند روانشناسی با روحیات،عواطف و حالات انسانی سر و کار دارد و کاملا نسبی است و در شرایط و زمان های مختلف می تواند دچار تغییر شود؛ از این رو در مقالهحاضر برآنیم که ضمن بررسی زیبایی و نسبی بودن آن، به عوامل تاثیرگذار در این نسبیت که توسط ببیننده یا مخاطب درک می شود بپردازیم و ضمن درک زیبایی در دو سطح عینی و ادارک، به این نتیجه اشاره داریم که زیبایی با همه ابعاد و اندازه اش ادراکی است کهبرای آن تعریف دقیقی نداریم و هر بنا و یا اثر می تواند حتی در زمانی خاص و کوتاه زیبا جلوه نماید و این مساله تنها به دید مخاطب برمی گردد که عوامل مختلفی مانند گذشت زمان، آموزش، تکرار، خاطره، تعصب و... میتوانند در این دید موثر باشند

زیبایی شناختی، نسبیت، عین، ذهن