بهسازی بافت های تاریخی فرسوده در جهت تبدیل به یک فضای شهری سرزنده (نمونه موردی:محله آخوند قزوین)

شهرها و بافتهای شهری آئینه های کم و بیش شفافی هستند، که در آن تصویر لااقل بخش بزرگی از فرهنگ جوامع نمایان گردیده وبازتاب عوامل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، اعتقادی، علمی، فنی، هنری و نوع روابط انسانها در آنها به دیده می آیند. یکی از اهداف مهمطراحی شهری، کنترل توسعه به منظور پایداری کیفیات طبیعی و زیست محیطی است. ساخت و سازهای نامناسب جدید خطری جدیبرای هویت و حیات شهری محسوب می شوند و در نتیجه باعث بوجود آمدن سیمای شهری نامناسب و فضاهای فاقد حس مکان شده اند. حفظ و ارتقای معماری و سیمای شهری گذشته بخش مهمی از کیفیت فضای شهری است که این امر از طریق برقراری رابطه مطلوب بینبافت های قدیم و جدید حاصل می شود. شهر نیز به عنوان یک مجموعه زیستگاهی در حال تحول و رشد که متشکل از بافت های متنوعمی باشد، می بایست در فرایندی برنامه پذیر، سازندگی را در قالب احیاء و توسعه خود پذیرا باشد. حال بافت های فرسوده که فاقد شرایط پایداری نسبت به دیگر بافت ها هستند، به علت کمبود امکانات مورد نیاز از یک سو پاسخگوینیازهای شهروندان نبوده و از سوی دیگر شرایط فیزیکی مناسبی را از جنبه کالبدی و در ارتباط با پذیرش تحولات ا جتماعی،اقتصادی و فرهنگی دارا نمی باشند. بنابراین از آنجا که تصویر ذهنی افراد نقش مهمی در درک آنها از فضا دارد باید با شناخت و درک عواملی که درایجاد این تصویر ذهنی و تبدیل عینیت فضا به ذهنیتی زیبا نقش دارند، در جهت تامین بخشی از نیازهای امروز به بازآفرینی و بهسازیبافت های تاریخی فرسوده و ایجاد پیوند بین فضاهای آن پرداخت، ضمن اینکه حفظ و بهسازی این بافت ها باید در پاسخ به نیازهای شهری و اجتماعی امروز مطرح شود و کیفیت این مناطق از دیدگاه گروههای مختلف مردمی مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله ضمن شرح مباحث به ارائه راهکار در خصوص تجدید حیات بافت های تاریخی فرسوده و نامناسب شهری و ارتقاء کیفیت محیط زندگی شهروندان پرداخته می شود

Keywords:

بافت های فرسوده , بهسازی , فضای شهری سرزنده , شهر قزوین