درخشنده اکبری طزرجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه علم و صنعت ایران، یزد- خیابان کاشانی
سیدمظفر میروکیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، یزد-صفائیه

شهر همچون موجودی زنده متشکل از ارگانیزمهایی است که به طور مداوم در حال تغییر و تحول میباشد و بنابراین به مرور زمان دچار تغییر و تحول شده است.یکی از پدیدههایی که تمامی شهرهای امروزی با آن مواجهاند، مسئله زمینهایقابل توسعه مجدد یا اراضی بازیافتی میباشد که در سطوحی وسیع و به خصوص در نواحی مرکزی شهرها به چشم میخورند. کارخانجات، صنایع متروکه، پادگانها، سطوح اختصاص یافته به خطوط راهآهن و همچنین بافتهای فرسودهمراکز شهرها که با کاهش ارزش نواحی مرکزی شهر به تدریج تخلیه و متروک شدهاند از جمله این اراضی هستند. این اراضی همان قدر که تهدیدی جدی برای حیات شهری و توسعه موزون و پایدار آن محسوب میشوند، با رویکردی مناسب قابلیت تبدیل شدن به فرصتی گرانبها برای رشد و توسعه کیفی، پر کردن خلأها و تأمین نیازهای بافت شهری رادارا بوده و درصورت استفاده مجدد قادر خواهند بود تا به عنوان یکی از عناصر اصلی استخوانبندی شهر، نقش مهمی را در ارتقای کیفیت فضاهای همگانی و تجدید ساختار شهری ایفا کنند.این رویکرد مواجهه، رویکرد توسعه میانافزا میباشد که درصدد باز توسعه این اراضی در شهر و قرار دادن آنها در جریان توسعه شهری میباشد. توسعه میانافزای این نواحی میتواند به خلق جوامعی پایدار، مختلط، سرزنده و محلات منسجم واحیای مراکز شهری بیانجامد. در این پژوهش سعی بر آن است که توسعه میانافزا به عنوان یک رویکرد طراحی شهری پایدار، در قالب ابعاد مختلفکیفی طراحی شهری مورد تحلیل قرار گرفته و اصولی جهت این نوع طراحی ارائه گردد. به این منظور به بررسی شاخصه های توسعه میانافزا در شهر پرداخته میشود و در طی آن طراحی شهری پایدار بررسیشده که از بطن مبانی مرتبط با آن به توسعه درونزای شهری اشاره خواهد شد و در نهایت عوامل موثر بر یک توسعه میانافزا و اصول آن ارائه خواهد شد.

پایداری، توسعه میانافزا، توسعه پایدار شهری