حکمت آب و آینه در هنر و معماری اسلامی

آیینگی، زلالی، روانی، جان بخشی و پاکی آب، از دیرباز در سنت و فرهنگ ایرانی ستوده شده و در لوای رمزها و نمادهای متعددی به بیان آمده که رمزگشایی از آن رمزها و نمادها، مستلزم بررسی و مطالعه سرچشمهها و بسترهای آن در باور ایرانیان است. آشنایی با مبادی ومبانی فکری و اعتقادی و معنوی نمادپردازی آب، زمینه شناخت بهتر ما را از هنرهایی که حاوی این نمادپردازی و نماد هستند، فراهممیسازد، و ما را به درکی ژرف و درست از آن میرساند. و آینه و آینهکاری، هنری که به دست فراموشی سپرده شده است، هنر ایجاد اشکال منظم در طرحها و نقشهای متنوع، با قطعات کوچک و بزرگ آینه، به منظور تزیین سطوح داخلى بنا. حاصل هنر آینهکاری ایجادفضایى درخشان و پر تلالؤ است که از بازتاب پى در پى نور در قطعات بىشمار آینه پدید مىآید. پیشینه این هنر که یکى از رشتههای هنر تزیینى ایران در داخل ابنیه و از ابتکارات ویژه هنرمندان ایرانى به شمار مىآید .این مقاله می کوشد به شناخت ویژگی های آب و نقش آن در زندگی ایرانیان باستان، و معرفی آینه و آینهکاری به عنوان یک هنر اصیل ایرانی پرداخته و با اشاره به کاربرد آن در فضاهایمعماری ایرانی- اسلامی، با بیانی تحلیلی– توصیفی با استفاده از مطالعات کتابخانهای و میدانی، از آن به عنوان یکی از شاخصه هایمعماری و شهرسازی ایرانی- اسلامی یاد کرده و ضرورت بکارگیری مجدد آن را در معماری بازگو نماید

Keywords:

آب , آینه , معماری اسلامی , ایرانی , مساجد