راهبردهای بازآفرینی فضاهای گمشده در ورودی های شهری نمونه موردی: ورودی شمال غربی شهر تبریز

ورودی به عنوان یکی از نمادها و نشانه های شهر، نمایانگر فرهنگ و هویت شهر در ذهن بازدیدکنندگان و ساکنین آن است. در حال حاضر وضعیت موجود مبادی ورودی بسیاری از شهرها در کشورمان به قدری نابسامان و طراحی نشدهشکل گرفته است که به راستی می توان از آنها به عنوان فضاهای رها شده شهری یاد کرد. فضاهای گمشده در ورودی شهر، شامل مناظرشهری بدون ساختار و رها شده در پیرامون لبه جاده، زیرگذرها و روگذرهایی هستند که بدون استفادهمانده و از جریان پیاده دور نگه داشته شده اند. این تحقیق با روش تحلیلی- توصیفی به دنبال ارائه راهکارهایی برای بازآفرینی فضاهای گمشده در مبادی ورودی شهرهامی باشد. به بیان دیگر هدف اصلی آن تدوین راهبردهایی در راستای بازسازی فضاهای گمشده به منظور دست یابی به موقعیت های مناسب جهت توسعه شهر، احیای اراضی بلا استفاده و تعریف و نوسازی فضاهای شهری است. بدین منظوردر ابتدا به بررسی معیارهای مبادی ورودی شهرها و شاخصه های فضاهای گمشده پرداخته و سپس بعنوان نمونهفضاهای گمشده در ورودی شمال غربی شهر تبریز مورد شناخت و تحلیل قرار گرفته است. با توجه به محدودیت و امکانات بالقوه و بالفعل موجود، راهبردهایی در خصوص طراحی فضاهای گمشده ورودی غربی تبریز تدوین شده بویژه برفضاهای رها شده محدوده پل آجی چای بعنوان مهمترین نشانه هویت بخش شهر تبریز تاکید گشته است و در انتها بر اساس نتایج حاصله از مطالعات فوق، از میان آنها، راهبردهای باز آفرینی چنین فضاهایی که قابل تسری به ورودی های دیگر شهرهای کشور باشند، استخراج گردیده است

Keywords:

مبادی ورودی شهرها , شهر ایرانی , فضای گمشده , کیفیت فضایی