مفهوم گرایی در برج آزادی

یکی از دوران های شاخص تلفیق معماری ایران و غرب از آغاز دهه های سی و عمدتاً در دهه های چهل وپنجاه شمسی در زمان سلطنت پهلوی دوم بوده است. قبل از آنکه معماری پست مدرن در غرب و نهایتاً درکشورهای دیگر گسترش یابد، نوعی معماری مدرن ایرانی که توجه به تمدن، فرهنگ و تاریخ ایران را داشت، درکشور ما رشد نمود. می توان گفت اصول نظری و شکلی این سبک معماری بر دو پایه زمان (عصر مدرن) ومکان (سرزمین ایران) استوار است. این دو رکن اساسی همتراز یکدیگر در ترکیب کالبدی ساختمان نشان داده می شدند. شاید بتوان برج شهیاد (آزادی کنونی) را بهترین نماد این سبک نامید. برج آزادی تلفیقی از معماری دوران هخامنشی- ساسانی و اسلامی است که حسین امانت طراحی آن را طبق معماری ایرانی- اسلامی انجام داد. در این مقاله با هدف بازشناسی این بنای شاخص، سعی بر توصیف و تحلیل فضاهای داخلی و خارجی آن و هم چنین الگوهای ایرانی استفاده شده در این بنای یادمانی شده است. در این راستا با استفاده از روش توصیفیتحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و میدانی، به بررسی فضاها، کالبد و نمای برج پرداخته می شود. در نهایت با توجه به بررسی های مفهومی، فضایی و کالبدی برج آزادی، به جرأت می توان گفت هندسه و الگوهای کهن بناهای سنتی ایران در جا به جای این برج به کار گرفته شده است. از فضاهای خارجی و سایت سازی آن گرفته تا فضاهای داخلی و جزئیات به کار رفته در نما. به همین علت می توان از برج آزادی به عنوان الگویی موفق در باز زنده سازی مفاهیم و الگوهای سنتی به گونه ای مدرن یاد کرد

Keywords:

برج آزادی , برج شهیاد , حسین امانت , معماری نوگرای ایرانی , معماری مدرن ایران