بخشعلی قنبری - پژوهشگر پژوهشکده علوم انسانی و اجتماعی جهاد دانشگاهی

نماز عالی ترین عبادتی است که در اسلام به آن توجه و تأکید شده است و عارفان مسلمان ضمن تأکید فراوان بر آن تفسیرهای گوناگونی درباره آن عرضه کرده اند.در برخی از این تفاسیر بر صبغه عرفانی آن تأکید بیشتری شده است. مولوی از جمله عارفانی است که در آثار خود به این موضوع توجه در خوری کرده و زوایایآن را کاویده است. از نظر او نماز روزن روز انه ای است به عالم ماوراء که سالک می تواند در طی برگزاری و اقامه نماز از عالم ناسوت فراتر رفته، وصال با خدا یااصل یگانگی را تجربه کند. از این نظر، به نماز همچنان که در اسلام به عنوان پایه دین تأکید شده، در عرفان اسلامی نیز به عنوان مهم ترین راه برای رسیدنبه هدف وصال/ وحدت در نظر گرفته شده است. مقاله حاضر درصدد است که اندیشه مولوی در باره نماز را بازخوانی نماید و به پدیدارشناسی نظر وی در این بارهبپردازد.

تجربه عرفانی، مولوی، نماز، وصال