گفتگوی فرهنگ ها و تحلیل مؤلفه های آن در مثنوی معنوی

گفتگو مقوله پربرکت و میمونی است که در عرصه فرهنگ و تمدن کارکرد و نمود خاصی یافته است، لذا آشنایی با زیرساخت آن در عصر کنونی ضروری است. گفتگو نوعی ارتباط کلامی است با این شرط که دوسویه و تعاملی باشد. به زبان دیگر، گفتگو تبدیل اطلاعات ندانسته و مجهول به اطلاعات دانسته و معلوم و خروج از قوه به فعل است؛ این حرکت و ارتباط دوسویه در صورتی تعاملی و سالم خواهد بود که براساس شش عامل ارتباطی یاکوبسون، آمیزه ای از نقش ها را در برداشته باشد با این ویژگی از گفتگو، این مقاله بر آن است تا به این سؤال اساسی و مهم پاسخ دهد که آیا سفره گفتگو در عرصه و بستر فرهنگ، هنر و زیبایی پهن می شود یا در عرصه سیاست و علم گشادهمی گردد و آنگاه براساس حکایتی از مثنوی به این گزاره می پردازد که نظریه گفتگو نباید ما را به گذشته بدون رویکرد به جهان کنونی سوق دهد و ضمن نقد دیدگاه فلاسفه چون افلاط ون، بوبر، باختین در عرصه گفتگو «دیالوگ» به پیشینه حیات گفتگو می پردازد و در پایان به برخی از مؤلفه های گفتگوی فرهنگها و تمدنها نظیر آزادی، عدالت، اخلاق، تسامح و تساهل در ادبیات فارسی با تأکید بر مثنوی مولانا اشاره خواهد کرد.

Keywords:

گفتگو , فرهنگ , هنر , مثنوی