علیرضا صدیقی - استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی

بیژن نجدی ، داستان نویسی است که در داستان هایش به خصوص در داستان های مجموعه دوباره از همان خیابان ها به مبهم کردن فضای داستانتوجه و علاقه دارد. این ابهام علاوه بر عدم برقرار ی رابطه طبیعی میان دال و مدلول، علل متعدد دیگری نیز می تواند داشته باشد. این مقاله به بررسی اسباب وصور ابهام در داستان های نجدی می پردازد و برای تبیین موضوع، به عملکرد و ارتباط راوی و مخاطب، (فرستنده و گیرنده ) در عمل روایت توجه می کند .کنشی که از نام گذاری داستان، آغاز و با پایان بندی آن تمام می شود. تغییر بدون قرینه زاویه دید، انتخاب کانون سازی بیرونی، نامعلوم بودن و گردش مخاطب،پوشیدگی ارتباط میان عناصر روایی، نام گذاری داستان ها، آغاز و انجام روایت، توجه به رئالیسم جادویی، سمبولیسم، جریان سیال ذهن و درآمیختن زمان ها دراین شیوه و استفاده از زبان شاعرانه از موارد ابهام آفرین در داستان های نجدی است.

داستان نویسی معاصر، بیژن نجدی، ابهام، کانو نسازی، زبان پریشی