علیرضا صدیقی - استادیار پژوهشی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاد دانشگاهی

بومی گرایی واکنش روشنفکرانی بو د که می خواستند مخاطبان خود را به اصالت ها و ریشه هایشان توجه دهند، بنابراین کشور های فراوانی که در معرضاستعمار قرار داشتند، به این موضوع توجه کردند و طبیعتاً جریان های گوناگون روشنفکری در ایران نیز به آن ب یتوجه نماندند. در بررسی جریا ن های داستانیپیش از انقلاب، با جریان بومی گرایی مواجهیم، جریانی که معمولاً منتقدان به آن توجه نکرده اند. در داستان های این جریان به نقد بیگانگان و دولت همراه بابیگانگان و توجه دادن مردم به ریشه های خود توجه شده است . در این مقاله ضمن نظری مختصر به شرایط تاریخی، اجتماعی، فره نگی و ادبی ایران درسال های 1320 تا 1357 مؤلفه های موجود در داستان های این جریان برشمرده شده است. بیگانه ستیزی، توجه به هویت ایرانی اسلامی و تقابل این مؤلفه ها باموضوع مدرنیسم از عمده ترین مؤلفه های داستان های بومی گراست . بررسی ها نشان می دهد توجه به جریان بومی گرا در دهه 20 و 30 شمسی کمتر از دهه40 به بعد است. سیاست های محمدرضا پهلوی در این دو دهه و نوع برخورد او با روشنفکران شرایطی را رقم می زند که در نهایت منجر به بی توجهی به اینجریان در دهه های 20 و 30 می شود. تأثیرات جریان های روشنفکری بخصوص تفکرات آل احمد و شریعتی و تغییر شرایط کشور از سال 42 به بعد به اینجریان در دهه های 40 و 50 رونق می بخشد.

نقد ادبی، جریا نشناسی ادبیات داستانی معاصر، بومی گرایی