رحمت مدندوست - دانشیار ،گروه مهندسی عمران ،دانشگاه گیلان
ملک محمد رنجبر - استادیار ،گروه مهندسی عمران ،دانشگاه گیلان
محبوبه شیرپور آبکنار - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ،گروه مهندسی عمران ،دانشگاه گیلان

امروزه یکی از مسائل مهم در ساخت سازه های بتن آرمه، بحث چسبندگی بتن و فولاد است. آرماتورهای تقویتی بکار رفته در سازه های بتن آرمه گاهی به دلیل تاخیرات زمانی در بتن ریزی، مدت زمان طولانی در معرض رطوبت هوا قرار می گیرند که سبب زنگ زدگی و خوردگی آنها می شود. استفاده از چنین میلگردهایی سبب کاهش چسبندگی و اتصال مناسب فولاد و بتن می شود. با توجه به نداشتن آیین نامه ای جامع در خصوص بیرون کشیدگی میلگرد، ما در این تحقیق به بررسی بیرون کشیدگی میلگرد از بتن خود تراکم پرداختیم. در این مطالعه از نسبت آب به مواد پودری 0/35 و 0/40 در طرح اختلاط بتن خود تراکم استفاده شد وهمچنین پودر سنگ آهک به عنوان افزودنی در نظر گرفته شد. میلگردهای مورد مطالعه با درصدهای خوردگی 0، 2 و 9 بودند. همچنین از دو روش سند بلاست و برس سیمی برای کاهش اثر خوردگی و چسبندگی بیشتر میلگردها استفاده شد. آزمایش های صورت گرفته روی نمونه های ساخته شد مقاومت فشاری و کششی و همچنین آزمایش بیرون گشیدگی میلگرد در سن 28 روزگی بود. طبق نتایج بدست آمده با افزایش خوردگی تا حدود دو درصد، چسبندگی افزایش می یابد که قابل چشم پوشی است و در درصدهای بالاتر میزان چسبندگی آرماتور کاهش می یابد، همچنین استفاده از روش سند بلاست نسبت به استفاده از برس سیمی سبب افزایش چسبندگی در میلگردهای زنگ زده می شود.

بتن خود تراکم ، میلگرد خورده شده ، چسبندگی