تأثیرنوع و مقدار مواد افزودنی شیمیایی بر خصوصیات رفتاری بتن خودتراکم

زمان، هزینه و کیفیت سه عامل مهم در اجرای سازه ها می باشند که تاثیر مهمی در صنعت ساخت دارند. هر گونه پیشرفت و با توسعه ای که باعث بهبود این سه عامل گردد همواره مورد توجه مهندسان عمران بوده است. بتن خودتراکم با توجه به خصوصیات ویژه خود یکی از این توسعه هاست. بتنی با قابلیت خود ترازی بدون افت در مقاومت روانی و یا جداشدگی که می تواند تنها تحت تاثیر نیروی وزن و بدون نیاز به انجام هرگونه فرایند دیگری تمام زوایای قالب را پر کرده و آرماتورها را در بر گیرد. مدل های رفتار شناسی مختلفی برای بیان رفتار بتن تازه خود تراکم به کار رفته است. از این میان مدل رفتاری بینگهام با توجه به سادگی و دقت مناسب مقبولیت بیشتری یافته است. روانی و تنش تسلیم دو پارامتر اصلی برای تعریف مدل رفتاری بینگهام در بتن تازه می باشند. بتن خودتراکم در مقایسه با بتن معمولی تنش تسلیم و لزجت کمتری دارد که این امر عموما به وسیله افزایش آب و استفاده از مواد افزودنی فوق روان کننده انجام می گردد. افزایش بیش از اندازه آب باعث کاهش مقاومت بتن و کاهش لزجت بتن می شود. کاهش بیش از اندازه لزجت بتن خطر جدایی سنگدانه ها را افزایش می دهد . به این دلیل استفاده از مواد فوق روان کننده برای دستیابی به مشخصات رفتاری مورد نظر متداولتر است . در این مقاله تاثیر مواد افزودنی روان کننده شیمیایی مختلف بر خمیر سیمان بتن تازه بررسی شده است. یک نوع افزودنی فوق روان کننده قوی بر پایه پلی کربکسیلاتی یک نوع افزودنی فوق روان کننده بر پایه نفتالین و یک نوع روان کننده دیر گیر بر پایه لیگنوسولفونات در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفته است. روانی، لزجت و قابلیت پرکنندگی خمیر سیمان با استفاده از آزمایش های اسلامپ ، مخروط جریان V -Fannel و L-BOX اندازه گیری شده است. در این مقاله تاثیر نوع و مقدار افزودنی بر روی خواص بتن تازه و سخت شده بررسی شده است این امر می تواند کمک موثری به طرح بهینه نسبت های اختلاط بتن خودتراکم می نماید.

Keywords:

بتن خودتراکم , رفتار شناسی بتن تازه , لزجت , روانی , قابلیت پراکندگی , مواد افزودنی شیمیایی