بهره گیری از سرمایه اجتماعی عشایر مرز نشین در تامین امنیت عمومی

رشدجاممعه متکی برسرمایه هایانسانی مادی و اجتماعی شهروندان است و این سرمایه ها جهت شکوفایی نیازمند امنیت ایمنی و احساس امنیت می باشد به میزانی که امنیت درحوزه فردی و اجتماعی عشایرقوام یافته باشد به همان میزان شادابی و پویایی درافراد و گروه های اجتماعی آنها تبلور یافته و احساس امنیت جلوه گر میشود به نظر می رسد درغیب سرمایه اجتماعی سایرسرمایه ها اثربخشی خود را ازدست داده و بدون سرمایه اجتماعی پیمودن راه های توسعه همه جانبه ناهموار میشوند همگرایی عشایرمرزنشین با نظامهای حکومتی درثبات و امنیت پایدار ازاهمیت اساسی برخوردار می باشد به استنادتاریخ هرحکومتی که توانسته همراهی و حمایت عشایر را ضمیمه فعالیت های داخلی و خارجی خود کند بهترین نتیجه ممکن را به دست آورده است افزاش سرمایه اجتماعی عامل تقویت امنیت پایدار تلقی شده و امنیت عمومی و پایدار نیز پیش شرط توسعه اجتماعی معرفی شده است همزمان باتشکیل دولت مدرن متمرکز و اجرای برنامه نوسازی ازبالا طی شصت سال حکومت پهلوی درایران تغییرشرایط بین المللی و گسترش جهانی شدن وورود عناصرمدرن نظیر مبادلات پولی و آموزش و پرورش نوین زمینه برای ازشکل افتادگی و فروپاشی نظام ایلی و تغییرساختاروکارکرد آن فراهم شد باحذف عناصر سنتی قدرت ازساختارسیاسی ایلات و طوایف تحول نظام قشربندی و ازبین رفتن همبستگی بین ساختارهیا اقتصاید سیاسی و اجتماعی ثروت قدرت منزلت نظام ایلی با نوعی نابسامانی ساختاری درتمام سطوح و بحران مدیریت مواجه شده رغبت دولت به حفظ امنیت مرزها درمقابل تهدیدات نرم و حتی سخت مستلزم توجه کافی وموثربه رشد سرمایه اجتماعی رو به کاستی آنها می باشد

Keywords:

عشایر , مرز , سرمایه اجتماعی , امنیت