بررسی و سنجش پایداری اجتماعی الگوهای مختلف اسکان مجدد پس از بلایا

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی و مقایسه میزان پایداری اجتماعی در دو الگوی مختلف اسکان مجدد (جابجایی محدود و تجمیع) می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر ساکنین شهر پیشکمر و ساکنین سه روستای جا به جا شده به صورت محدود می باشد. روش گردآوری اطلاعات به دو صورت کتابخانه ای و میدانی است. تمرکز اصلی پژوهش در بخش مطالعه میدانی بر پرسشنامه است. داده های حاصل از طریق پرسشنامه پس از کدگذاری و انتقال به نرم افزار SPSS تحلیل گردید. مقایسه دو الگوی جابه جایی محدود و جابه جایی توام با تجمیع روستاها در منطقه نشان داد به صورت کلی جابه جایی روستاها تاثیر نسبتا مطلوبی بر بعد اجتماعی داشته است. میانگین بعد اجتماعی در الگوی جابه جایی محدود 3/16 و در الگوی جابه جایی توام با تجمیع 3/20 می باشد. همگنی دینی و قومی اهالی روستاهای مشمول طرح اسکان مجدد وجود مشارکت اجتماعی بین اهالی محل های جدید، ایجاد و تقویت نهادهای محلی جدید از جمله دلایل موفقیت طرح اسکان مجدد در نواحی سیل زده می باشد.

Keywords:

اسکان مجدد , پایداری اجتماعی , سیل , استان گلستان