شیرین ورکوهی - دانشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری ، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

امروزه خطرات انتشار گاز دی اکسید کربن و راهکارهای مقابله با آن در مجامع مختلف زیست محیطی- جهانی مورد توجه و تاکید قرار گرفته است. شیوه های مدیریت اراضی، شرایطی را برای تعدیل افزایش غلظت 2CO فراهم می آورند که طی آن کربن اضافی از طریق ذخیره شدن در بیوماس گیاهی و مواد آلی خاک ترسیب می گردد، این فرآیند را اصطلاحا ترسیب کربن خاکی گویند. مراتع، حدود نیمی از خشکی های جهان را تشکیل می دهند و حاوی بیش از یک سوم ذخایر کربن زیست کره خاکی می باشند. در نتیجه، این اراضی قابلیت زیادی جهت ترسیب کربن دارند ولی تشخیص شرایط خاک و فعالیت های مدیریتی که تراکم و بقای کربن را افزایش می دهند، در آنها کار دشواری است. مراتع به دلیل اینکه بر اثر اعمال مدیریتهای مختلف واکنش مختلف به میزان ترسیب کربن دارند لذا با توجه به توانایی بالای ترسیب کربن پوشش گیاهی و بالاخص خاک مراتع می توان اقدامات مدیریتی را طوری انتخاب نمود که علاوه بر بهره برداری پایدار از منابع این امکان وجود داشته باشد که به افزایش توان ترسیب کربن نیز کمک کرد. در این صورت این طور می توان گفت افزایش توجه به مراتع و مطالعه توان ترسیب کربن آن، می تواند به کاهش نگرانی جامعه جهانی نسبت به گرم شدن اقلیم منجر شود.

ترسیب کربن، بیومس، پوشش گیاهی