از خودبیگانگی انسان و آفات خودشناسی او از منظر مولانا در مثنوی

از خود بیگانگی به معنی دور شدن از ارزش ها و فضائل اخلاقی و نسانی و فراموش کردن کمالات و غفلت از خود اصیل و واقعی و گم کردن مسیر درست هدایت است. این موضوع که امروزه با تعبیرات متفاوت و به طور ویژه ای مورد توجه دانشمندان و بزرگان علم و ادب بوده و هریک به نوعی به آن پرداخته اند. مولوی در دیوان مثنوی بارها، آدمی را مخاطب خویش قرار داده و او را از غفلت و بی خبری نسبت به جایگاه خویش، بر حذر می دارد و با معرفی نمودن موانع و آفات خودشناسی چون بیماری خودشیفتگی، خود کم بینی، حسد، عیب جویی و... آدمی را متوجه خود واقعی و ارزش های اصیل خویش می گرداند. این مقاله در نظر دارد به بررسی و تحلیل و مفهوم از خودبیگانگی در مثنوی و موانعی که انسان را از خویشتتن شناسی دور می سازد، بپردازد.

Keywords:

از خود بیگانگی , الیناسیون , مسخ , خودشناسی , خودشیفتگی , خود کم بینی , حسادت , عیب جویی