ابوالقاسم رحیمی - استادیار گروه زبان و ادبیات پارسی دانشگاه حکیم سبزواری

غزل همواره برای اذهان ما یادآور شعری عاشقانه بوده است: شعری برخوردار از مفاهیمی چون وصل و فراق، دل سپردگی و دل دادگی، شیدایی و شیفتگی و..... اما این همه ی ماجرا نیست: غزل و شعر تغزلی چه بسیار که در بردارنده ی مفاهیمی جز حوزه ی دل دادگی و دل سپردگی است: مفاهیمی که با حوزه های زندگی جمعی و مناسبات اجتماعی پیوندی استوار می یابند و پرده از چهره ی بسیاری از روابط جمعی و اجتماعی بر می دارند. این در حالی است که همواره برخورد با متون ادبی، به دلیل ماهیت زبانی خاص این متون، هوشیاری ویژه ای را می طلبد: این بدان معناست که پژوهشگر در برخورد با هر متن ادبی - ودر این ماهیت زبانی تغزلی باید از لایه های ظاهری گزاره های ادبی در گذرد ومفاهیمی عمیق و ژرف را در ورای این گزاره های آشکار بجوید.

غزل، آشنازدایی، هنر و جامعه، مناسبات اجتماعی